*Συγγραφέας: Ανατόλι Πριστάβκιν

*Εκδόσεις: Καστανιώτη

*Μετάφραση: Νίκος Κυτόπουλος

*Έτος Έκδοσης: 1998

*Σελίδες: 314

*Κατάσταση: Πολύ Καλή

*Το βιβλίο αυτό είναι ένα από τα χελιδόνια της《περεστρόικας》της σοβιετικής λογοτεχνίας. Αναφέρεται σε μια ολότελα άγνωστη πτυχή της σοβιετικής κοινωνίας: τα ορφανά και απροστάτευτα παιδιά που δημιούργησε η επιδρομή των χιτλερικών ορδών στο σοβιετικό έδαφος. Ο συγγραφέας, όντας ο ίδιος ένα από αυτά τα παιδιά και έχοντας προσωπικά συγκλονιστικά βιώματα, δίνει με μαεστρία την τραγική μοίρα, τη σύνθετη ψυχολογία, την ατίθαση φύση αλλά και τις ακαταμάχητες δυνάμεις αυτοσυντήρησης που έκρυβαν μέσα τους εκείνα τα παιδιά.

Το τέλος της ιστορίας είναι τραγικό, όχι όμως και απαισιόδοξο. Ο συγγραφέας βρίσκει τρόπο να μετουσιώσει την τραγωδία σε όραμα δυναμικό. Μέσα από τη φωτιά και το μίσος ξεπηδούν η αδελφοσύνη και η αισιοδοξία των παιδιών που επέζησαν, οι δύο αυτές δυνάμεις που άντεξαν σε όλες τις δοκιμασίες που πέρασε η σοσιαλιστική κοινωνία και θριάμβευσαν.